روز پرستار، قرار بود روز قدردانی از سپیدپوشانی باشد که با کمترین امکانات، بار سنگین نظام درمان را بر دوش دارند؛ اما در بیمارستان ۲۲ بهمن نیشابور، جشن تبریک جای خود را به گلایه داده است.
پرستارانی که نه از بی‌مهری بیماران، بلکه از بی‌اعتنایی نظام بودجه‌ریزی کشور خسته‌اند. بدهی‌های انباشته، سهم اندک از منابع ملی و تأخیرهای پیاپی در پرداخت کارانه‌ها، حالا به زخمی عمیق بر روح و معیشت آن‌ها بدل شده است.
از کارانه‌ی ماهانه تا بدهی ۸ ماهه
در روز پرستار وقتی قصد تبریک گفتن داشتیم، واژه‌های گلایه‌ جای شادمانی را گرفت.
یکی از پرستاران بیمارستان ۲۲ بهمن می‌گوید: کارانه‌هایی که باید هر ماه پرداخت می‌شد، حالا به بدهی چند ماهه تبدیل شده است. از فروردین امسال هیچ پرداختی نداشتیم و این تأخیرها مستقیم بر معیشت ما و خانواده‌هایمان فشار آورده است.
پرستار دیگری از اولویت‌های نادرست در هزینه‌کرد منابع گلایه دارد: چرا باید اجرای پروژه‌های عمرانی یا خرید تجهیزات جدید، پیش از پرداخت حق قانونی ما انجام شود؟ مگر ما نیروی انسانیِ همین بیمارستان‌ها نیستیم؟ اگر قرار است بیمارستان تازه‌ای ساخته شود، با چه انگیزه‌ای می‌خواهند آن را اداره کنند وقتی پرسنل فعلی بی‌انگیزه شده‌اند؟

چالش نابرابری در تخصیص منابع
برای بررسی موضوع، سراغ مسئولان دانشگاه علوم پزشکی نیشابور رفتیم.
دکتر غزاله دوست‌پرست، رییس دانشگاه، در تشریح مشکل گفت: سال جاری کل اعتبارات بیمه‌های کشور حدود ۱۴ هزار میلیارد تومان بوده که ۳۸ درصد آن، معادل ۵.۴ هزار میلیارد تومان به استان تهران اختصاص یافته است. در حالی که سهم کل خراسان رضوی تنها ۲۷۵ میلیارد تومان بوده و از این میزان، سهم نیشابور فقط ۲۳ میلیارد تومان است. این رقم در برابر حجم خدمات درمانی منطقه ناچیز است و عملاً اجازه پرداخت منظم را نمی‌دهد.

وقتی مطالبات روی هم تلنبار می‌شود
مهندس محمد مهرپویان، معاون توسعه و منابع دانشگاه، نیز با اشاره به وضعیت اعتبارات گفت:
از حدود ۱۵ همتی که از سوی تأمین اجتماعی بین دانشگاه‌های کشور توزیع شد، بیش از پنج‌و‌نیم همت فقط به تهران رسیده است. در کل خراسان رضوی، ۲۷۵ میلیارد تومان میان چند دانشگاه تقسیم شده و سهم نیشابور همان ۲۳ میلیارد تومان است که طبق دستورالعمل، فقط حدود نیمی از آن برای پرداخت پرسنل قابل مصرف است.
وی افزود: در حالی که مطالبات دانشگاه از بیمه‌ها بیش از ۴۷۰ میلیارد تومان است، ما ماهانه به ۳۶ تا ۴۰ میلیارد توان اعتبار نیاز داریم تا همه کارانه‌ها را بپردازیم. اما واقعیت این است که فعلاً تنها حدود ۳۰ درصد از تعهدات را می‌توانیم پوشش دهیم.»
مهرپویان با تأکید بر ضرورت بازنگری در نظام تخصیص منابع ادامه داد: نیشابور و سایر دانشگاه‌های خراسان رضوی سهمی متناسب با حجم بیماران و خدماتشان دریافت نمی‌کنند، و این باید اصلاح شود.

یک خبر امیدوارکننده
با همه‌ی این دشواری‌ها، خبر خوشی نیز از سوی معاون توسعه اعلام شد: تا چند روز آینده ۵۰ درصد از کارانه اردیبهشت‌ماه پرسنل از محل اعتبارات تأمین اجتماعی و آزادسازی بخشی از منابع عمرانی پرداخت خواهد شد.

کلام آخر
در حالی که مسئولان دانشگاه علوم پزشکی نیشابور از نابرابری آشکار در توزیع اعتبارات و نیاز فوری به بازنگری در نظام بودجه‌ سلامت سخن می‌گویند، امید پرستاران به وعده تازه‌ی پرداخت نیمی از کارانه اردیبهشت دوخته شده است. وعده‌ای که اگر عملی شود، شاید مسکّنی موقت باشد بر زخم مزمن بی‌توجهی به نیروی انسانی نظام سلامت؛ نیرویی که بدون انگیزه، هیچ بیمارستان تازه‌ای روشن نخواهد ماند.